Zaterdag

Zaterdag middag. Haarlem. Ik stap op mijn fiets met een doel. Ik moet de bus halen om naar mijn werk te gaan. Ik fiets door de stad, die overvol met mensen is. Wat doen ze allemaal hier? Het is koud en nat. Je gaat me niet vertellen dat je hier plezier in hebt. Je loop door de straat met die massa mensen. Je hebt het koud. Dan ga je een winkel in. Daar is het weer heet en nog drukker. Dan weer naar buiten tussen van alle kanten duwende mensen. En weer koud.

Terug naar mij. Op de fiets met een doel. Ik fiets door een straat en opeens stapt een man van de stoep af. Net voor mijn wiel. Kijken? Wat kijken? Ik loop hier, toch? Diep ademhalen en doorfietsen. Ik heb namelijk een doel. Ik moet op tijd zijn. Het gaat goed. Rustig tussen alle auto’s en andere fietsers door, trappen. Ik fiets achter een vrouw. Ze heeft een goed tempo, denk ik. En dan opeens beslist mevrouw te stoppen. Zomaar. Midden op de straat. Aaarh. Mijn reflex wordt weer gecontroleerd. Hij is er nog, maar mijn geduld is op. “Ik haat zaterdag!” schreeuw ik in mijn kop. Nou, weer diep ademhalen en verder doorfietsen. Anders mis ik nog mijn bus.

Ik zit in de bus en ben blij dat het voorbij is. Gelukkig morgen is zondag en hoef ik niet, op mijn fiets, door die alle winkelende, ik-heb-mijn-brein-thuis-gelaten mensen heen. Diep ademhalen en loslaten. Nog een berichtje naar mijn man sturen: “Ik haat mensen!”. Even later een bericht terug: “Diep ademhalen. Tot tien tellen, je Zen punt vinden. En dan met je Hechler & Koch 7.62mm, full automatic het hele zooitje ommaaien” Ik lach. Bedankt lief. Dat had ik nodig.