Ik heb een stukje geschreven voor de kerstbijlage van het NRC Handelsblad. En het is gepubliceerd en op de eerste pagina ook!
Hier mijn originele tekst:
In december 1989 heeft de Poolse Tweede Kamer Polen tot een democratisch land verklaart. Bijna een jaar later, in november 1990, stond ik naast mijn vader, die voor het eerst ging stemmen. Dat waren de eerste, vrije, democratische presidentiële verkiezingen in naoorlogs Polen. Ik was 12 jaar oud. Toch wist ik dat er iets belangrijk gebeurde. Polen was vrij. Mijn ouders waren vrij. Ik was vrij. Op die dag wist ik dat mijn leven heel anders zou worden dan dat van mijn ouders geweest was. Nu ging alles veranderen.
Viertien jaar later, op 1 mei 2004, vierde ik, samen met mijn vrienden, het toetreden van Polen tot de Europese Unie. Weer een zeer belangrijke dag in de moderne geschiedenis van Polen. Vanaf nu kan ik wonen, werken of studeren in bijna elk land binnen EU. De mogelijkheden zijn ontelbaar. Ik kreeg echter een baan in mijn geboorte stad, Warschau, bij een buitenlandse luchtvaartmaatschappij.
Ik ben blij. Ik heb een goede baan, in een internationale omgeving, met een fantastische sfeer. Ik ben door een kring van goede vrienden omcirkeld en ik mis niets.
In oktober 2004 ontmoet ik een nieuwe groep collega’s waaronder een Nederlander. Vijf maanden later gaat hij me vragen of ik met hem naar Nederland wil verhuizen.
En hier ben ik nu. Vijf en een half jaar later. Nog steeds in Nederland. Nog steeds op zoek naar mijn eigen plekje binnen de Nederlandse samenleving. Nog steeds het land mijn eigen maken. Nog steeds op zoek naar vrienden. Nog steeds gelukkig met mijn Nederlander, met wie ik inmiddels getrouwd ben. Ik ben hier met mijn nieuwe familie. Zij hebben mij heel warm ontvangen en zonder hen zou Nederland nooit mijn land kunnen worden.
Nu ben ik bezig met het naturalisatie traject. Ik wil Nederlands worden en hier kunnen stemmen. In tegenstelling tot mijn ouders, toen zij op mijn leeftijd waren, kan ik stemmen. En dat vind ik een belangrijk onderdeel van mijn leven. Dat heb ik van huis uit mee gekregen en die waarden neem ik mee naar mijn nieuwe staatsburgerschap.
Ik heb nog steeds familie in Polen. En mijn vrienden natuurlijk. Hoewel ik nog steeds een hele goede band met hen heb, is Nederland toch mijn thuis geworden. Je thuis is waar je hart ligt.
En hier hoe die in Opinie & Debat van het NRC verschenen is:
annamboland.com 