Druk, druk, druk

Druk, druk, druk. Hoe vaak heb je dat als een antwoord op de simpele ‘Hoe is het?’-vraag gehoord? En hoe vaak heb je het zelf gezegd? Volgens mij wordt het ‘druk, druk, druk’-antwoord door een beetje trots begeleid. Het is alsof het erg is om het niet druk te hebben, alsof je je er voor zou moeten schamen als je het een beetje rustig hebt. 

Ik vraag me dan meteen af waarom dat zo is. Denken mensen meer succesvol te lijken als ze het altijd druk hebben? Is het rustige leven sociaal niet geaccepteerd? Moeten wij met z’n allen steeds rennen? En waar rennen we dan naar toe? Ik weet het niet. Ik begrijp het ook niet. Ik heb altijd een beeld van een succesvol persoon gehad, die iemand is die het juist rustig heeft. Iemand die veel vrije tijd heeft en daar van kan genieten. Is dat het dan? Rennen we naar het succes om daarna meer tijd voor onszelf te hebben?

Het ergste hiervan vind ik, dat dat druk zijn naar het privé leven overslaat. Een overvolle agenda lijkt een teken van een geslaagd sociaal leven te zijn. Ik vraag me alleen af, of dat sociale leven ook echt kwalitatief goed is. Na 9 jaar op Nederlandse bodem te leven vind ik het nog moeilijk om met mensen af te spreken, want dan komen die verschrikkelijke agenda’s te voorschijn. “Nou, deze maand zit ik helemaal vol, hoor”, krijg ik te horen. Meteen denk ik dan “Laat maar, want over een maand heb ik geen behoefte meer om over wat er nu in mijn hoofd spookt te praten”.Twee maanden van tevoren met je vrienden voor een drankje of koffie moeten afspreken gaat me te ver. Ik kan toch nu niet weten hoe ik me over die tijd ga voelen en of ik überhaupt zin zal hebben om uit te gaan of mensen te zien. Misschien is die dag de dag van alleen zijn en op de bank, onder een dekentje, een boek zitten lezen.

Het blijft me verbazen dat het leven van zo veel mensen zich steeds in de toekomst afspeelt. En daarbij komt de vraag: in hoeverre speelt het leven zich alleen in hun agenda’s af? Ik kan me gewoon niet voorstellen dat alle, zo vroeg gemaakte, afspraken inderdaad uitkomen. Het lijkt me sowieso niet echt leuk om je sociale leven altijd twee maanden vooruit gepland hebben. Ik wil spontaniteit in mijn leven, ik wil ruimte om te kunnen zitten mijmeren. Ik wil niet weten wat en met wie ik over een maand of twee ga doen. Ik wil dat het leven mij kan verrassen. Ik wil in hier en nu leven en me daar in onderdompelen.