Wachten

Afgelopen twee weken heb ik weinig aan mijn projecten gedaan. Niet omdat ik geen tijd had, maar omdat ik een geweldige smoes had, een perfecte uitstel middel: ik moest wachten. 

Ik ga werken bij de bibliotheek, maar om dat te kunnen doen moet ik natuurlijk ingewerkt worden. Ik moest ook op mijn inwerkschema wachten. Natuurlijk kon ik in die tijd van alles ondernemen en doen, maar ik vertelde mezelf dat het beter is om te wachten. Een smoes natuurlijk omdat aan een nieuw project beginnen heel eng is.

Vandaag heb ik mijn inwerkschema gekregen en nu heb ik geen smoesjes meer. Ik kan dus gewoon beginnen. Makkelijk is het niet, want eigenlijk wil ik ermee stoppen voordat ik begonnen ben. Ik weet dat het moeilijk wordt en dat ik heel veel ga twijfelen, misschien soms huilen, tja, zeker soms huilen, maar ik kan het niet opgeven.

Ik heb een paar nieuwe projecten in mijn hoofd. Straks ga ik alles op papier zetten met de bijbehorende stappen die ik moet zetten. Vanaf morgen ga ik het allemaal stap voor stap uitvoeren. Ik zet mijn angsten even opzij, of beter gezegd sluit ik een vriendschap mee, zodat ik verder kan en zodat ik mezelf niet in de weg zit.

Sommige projecten zijn langdurig, sommige hebben vrij korte deadline. Er is een dat ik “Project 40” noem, want op mijn 40ste wil ik heel fit zijn en een mooi strak lichaam hebben, zodat niemand, en voornamelijk ikzelf, niet zal geloven dat ik 40 ben. Er zijn projecten “Italiaans”, “Catalaans” en “Frans”, zonder deadline. Ik wil die talen blijven ontwikkelen en vloeiend kunnen spreken. Er is ook project “Boek Stichting Kind Ontvoerd” waar ik op zeer korte termijn flink vooruitgang in moet boeken. Er zijn nog wat andere projecten waarover ik nu nog even niet wil praten en er is natuurlijk nog steeds project “Afstuderen”.

Ik vind het allemaal ontzettend leuk en spannend. Ik heb ook heel veel zin in en eigenlijk, ook als ik een beetje bang ben, kan ik niet wachten om de eerste resultaten hiervan te zien.