Terug

 

Één week. Zo lang hadden mijn vingertoppen nodig om te herstellen. Het is nog niet helemaal weg, maar de blaren zijn ingetrokken of gebarsten en ik kan nu tenminste weer typen.

In het begin had ik het zwaar. Ik had verbrande vingertoppen en ik werd twee weken lang ingewerkt voor mijn nieuwe baan bij de bibliotheek. Ik had minder tijd voor mijn projecten en als gevolg van verbranding kon ik veel dingen gewoon niet doen. Ik vond het maar niets dat ik beperkt was en mijn grote plannen niet kon uitwerken.

Tegen het einde van deze week dacht ik bij mezelf “Misschien was dat de bedoeling? Misschien is dat beter? Misschien begin ik op een beter moment?”. Soms moet je gewoon op vertrouwen dat wat er gebeurd goed voor je is. Soms is het ook beter om daarin te geloven. Dat geeft rust.

Nu zie ik dat deze verplichte respijt goed voor me was. Ik had tijd om over alles wat me te wachten staat rustig na te denken, stappenplan maken en even van het hier en nu te genieten.

Nu heb ik alle ruimte in mijn hoofd om met twee keer zo veel energie aan mijn projecten opnieuw te beginnen. Ik heb er nog meer zin in dan twee weken geleden en ik heb het gevoel dat ik niet te stoppen ben. Ik heb de mentale kracht die ik toen misschien niet had. Ik kan het en hoewel ik weet dat het niet makkelijk wordt, ben ik niet bang.

Onward! Vooruit!