Naamdag

Een naamdag, een sort van verjaardag van je naam. Ik vind het ook een mooi feestje. Want onze namen zeggen soms iets over ons. Zeker in Nederland, waar je vaak ziet dat mensen niet hun echte naam, maar juist een roepnaam gebruiken. 

Mijn naam is Anna, Anna Maria eigenlijk. Het is een lang verhaal, maar mijn ouders wilden dat ik Anna-Maria zou heten, met een streepje ertussen, maar toen de tijd kon het in Polen niet. Je kon niet zomaar een naam voor je kind bedenken, het moest een naam die op de namenlijst stond zijn. Anna-Maria stond er niet op en zo heb ik twee namen, die eigenlijk één moeten zijn.

Anna is de Griekse vorm van het Hebreeuwse Hanna wat “lieflijke, genadige” betekent. Dat zegt Wikipedia, maar ik vind dat mijn naam meer ‘krachtige’ dan ‘lieflijke’ of ‘genadige’ betekent. In het Pools klinkt het ook krachtiger dan in het Nederlands. Wij spreken namelijk alle letters uit, dus de ‘n’ is dubbel uitgesproken, net als in het Italiaans.

Mijn naamdag valt op 26 juli, samen met die van alle andere Anna’s. Dat komt doordat het de dag van de heilige Anna is. Sommige naamdragers kunnen uit verschillende data’s kiezen, maar dan is het gebruikelijk om je naamdag te kiezen die dichtstbij je verjaardag valt.

De naamdag wordt niet zo groot als je verjaardag gevierd, maar je krijgt  vaak bloemen en soms wat kleine cadeautjes. Toen ik nog klein was was het normaal dat mensen die 40 gepasseerd waren hun verjaardag klein vierden, maar hun naamdag groot. Nu is het niet meer zo en worden de verjaardagen juist belangrijker dan de naamdagen.