September 11

Ik vroeg me af of ik iets hier over die dag moest schrijven. Juist nu, terwijl wij met de migrantencrisis te maken hebben, was ik bang dat ik op een verkeerde knopje zou drukken. Toch, het is een dag die ik niet vergeten wil.

Weet je waar je toen was, toen je over het eerste vliegtuig gehoord hebt? Ik weet het heel precies. Ik zat namelijk in een vliegtuig. Ik was aan het werk. We vlogen terug naar Warschau op het moment. Cockpit collega’s hoorden dat over de radio.

In eerste instantie dachten we aan een klein vliegtuig en aan The Empire State Building. We hoorden alleen dat er een vliegtuig in één van de hoogste gebouwen in New York gevlogen is. We dachten aan een ongeluk. Een vreeslijk ongeluk.

Toen we geland waren gingen we op het kantoor het news kijken. We wilden weten wat er precies gebeurd was. En toen zagen we het. Het tweede vliegtuig dat in de tweede toren van het WTC vloog. Het leek een slechte actie film. Ik kon het niet geloven. Tranen sprongen in mijn ogen. Ik dacht aan de mensen in de torens, de passagiers en natuurlijk aan de crew.

Het was een bizarre dag. En ik hoopte dat dit niet waar was. Ik hoop nog steeds dat dit niet waar is.

Elk jaar kijk naar de plechtigheid die op televisie uitgezonden wordt. Elk jaar denk ik aan alle mensen die op deze vreeslijke dag omgekomen zijn. En aan die, die ze elke dag moeten missen.