Leven met de innerlijke criticus

De strijd tussen mij en de stem in mijn hoofd gaat door. Ik zou zelfs zeggen dat het afgelopen twee weken net wat moeilijker is geworden. Moeilijker voor mij. Mijn innerlijke criticus (of is het een critica? het is namelijk een vrouwelijke stem) vind het volgens mij geweldig.

De schrijfstudie, het leek me zo geweldig idee toen ik me in augustus ging inschrijven. Sinds twee weken zit ik nu elke dag te beven achter mijn computer of boven een lege bladzijde. De stem in mijn hoofd maakt er gebruik van om mij nog even meer angst aan te praten. Het lukt best aardig, moet ik zeggen.

Elke dag stribbel ik er tegen. Het lukt ook best aardig, maar het kost me veel energie die ik heel graag in het schrijven zou willen stoppen. Ik moet een manier vinden om met mijn innerlijke criticus te leren leven, een manier bedenken om samen te werken.

Voorlopig gebruik ik de woorden van Elizabeth Gilbert, die ik in haar laatste boek Big Magic gelezen heb. Ik weet dat mijn innerlijke criticus eigenlijk mijn oeroude angst is.

Dearest Fear: Creativity and I are about to go on a road trip together. I understand you’ll be joining us, because you always do. I acknowledge that you believe you have an important job to do in my life, and that you take your job seriously. Apparently your job is to induce complete panic whenever I’m about to do anything interesting – and, may I say, you are superb at your job. So by all means, keep doing your job, if you feel you must. But I will also be doing my job on this road trip, which is to work hard and stay focused. And Creativity will be doing its job, which is to remain stimulating and inspiring. There’s plenty of room in this vehicle for all of us, so make yourself at home, but understand this: Creativity and I are the only ones who will be making any decisions along the way. I recognize and respect that you are part of this family, and so I will never exclude you from our activities, but still – your suggestions will never be followed. You’re allowed to have a seat, and you’re allowed to have a voice, but you’re not allowed to have a vote. You’re not allowed to touch the road maps; you’re not allowed to suggest detours; you’re not allowed to fiddle with temperature. Dude, you’re not even allowed to touch the radio. But above all else, my dear old familiar friend, you are absolutely forbidden to drive.

Het werkt wel, maar ik weet dat ik een eigen manier moet vinden om met mijn eigen angst om te gaan. Het zal krachtiger zijn.