Subiektywny alfabet emigracyjny: I jak inność

Zaraz po przeprowadzce wszystko co mnie otacza jest inne. Inna architektura, inny język, inna kultura. Inny styl życia, inny jego rytm. Pachnie nowością, świeżością. Od czasu do czasu zalatuje strachem, a potem znowu czuć nadzieję, przednówek zmian.

Nowy kraj to nie tylko inność zastanego krajobrazu, to także inność moja wśród tubylców. Inność wzbudzająca ciekawość, a czasem nawet lekki niepokój.

Holendrzy lubią mieć wszystko poukładane. Zaszufladkowane. Dlatego mój inny akcent i sposób bycia wywołują pytania: „Skąd jesteś?”, „Co cię sprowadza do Holandii?”, „Jak długo tu już mieszkasz?” – dla mnie nudne, słyszane codziennie, szczególnie przez pierwszych kilka lat.

Odpowiadanie, że jestem z Polski wywoływało różne reakcje. Od „moja sprzątaczka jest z Polski, może ją znasz”, przez „mój kuzyn ma żonę Polkę, więc powinnyście się poznać”, do „to teraz masz lepsze życie, co?”.

Dlatego bawiłam się odpowiedziami i na pytanie skąd jestem odpowiadałam w zależności od nastroju. Czasem byłam z Wyspy Wielkanocnej, czasem po prostu z Haarlemu, czasem z Achterhoek. Odpowiedzi wywołujące lekki niepokój u pytającego. No bo jak tu mnie upchnąć do jednej z szufladek, skoro coś się tu nie zgadza?

Nerwowe „nie no, ale naprawdę, skąd jesteś?” było nieodłącznym następstwem moich odpowiedzi. Po kilku powtórzeniach pytający odpuszczał, ale odchodził z niesmakiem i stanowczo niezadowolony.

Inność jest trudna. Dużo łatwiej jest się z nią obejść kiedy można jej nadać łatkę. Ale ja nie lubię siedzieć w szufladkach.

Jeżeli chcecie poczytać o emigracji z innej, alfabetycznej, perspektywy, zajrzyjcie na blogi moich koleżanek z Klubu Polek na Obczyźnie. Spis znajdziecie tutaj.