Vanochtend had ik een epifanie. Nou ja, een realisering. Ik zit (sta, loop, lig) mezelf in de weg. Niets anders en niemand anders. Ikzelf. Ik ben de enige die mij niet goed genoeg vindt. Ik ben diegene die tegen mij al die negatieve woorden zegt. Om me heen zijn mensen die me op allerlei manieren steunen en elke dag proberen een duwtje in de goede richting te geven.
Waarom doe ik het mezelf dan aan? Waarom denk ik dat niemand er op mij zit te wachten? Waarom kan ik mezelf overtuigen dat ik geen mailtje naar dat magazine moet schrijven? En dat terwijl ik zo veel positieve reacties op mijn werk krijg.
Ik moet uit mijn hoofd stappen. Stoppen met tegen mezelf praten en alleen naar de stemmen van buitenaf luisteren. Mijn angst en lage zelfwaardering moeten geen invloed meer hebben op wat ik doe en op wat ik niet doe.
Het lijkt me beter om minder naar mijn hoofd te luisteren en meer naar mijn hart. Meer kijken naar wat ik wil en niet naar wat verstandig is. En dan verstandig in mijn eigen ogen. Niemand anders zou dat, wat ik doe, verstandig noemen.
Elke dag probeer ik om mezelf heen lopen. Maar misschien is het gewoon de tijd om over mezelf heen te springen.
annamboland.com 