“Heerlijk. Eindelijk een vrije dag.” Dacht ik op een maandag ochtend nadat ik die hele week elke dag gewerkt had. Toen ik opstond en naar beneden ging heb ik nog tegen de poesjes gezegd dat we het vandaag samen lekker rustig aan gaan doen en op de bank hangen. Met een vol en lang weekend voor de boeg leek het mij een goed idee om een dagje niets te vieren.
Toen ik, op deze rustige ochtend, aan mijn derde kop thee zat, schoot het me te binnen dat ik eigenlijk een wasje of twee zou moeten draaien en een paar overhemden zou moeten strijken en dat het hoogste tijd voor het stofzuigen was en dat de badkamer aan de schoonmaak beurt toe was en dat ik ook nog moest sporten.
En dat dat schrijven ook nog boven mijn hoofd hing, want ik moest toch al die studieopdrachten maken: een toneelstuk, een interview en een kort poëtisch proza schrijven. En mijn blog ligt al een paar weken stil. Het zou dus heel fijn zijn als ik daarvoor ook iets zou kunnen schrijven en het liefst voor beide blogs en meerdere teksten meteen. En deze column voor PNKV, die moet ook nog.
Met elke volgende slok van mijn heerlijke thee werd ik onrustiger, want ik moest ook nog ontspannen, het was namelijk mijn vrije dag. En toen ik weer een slok van mijn thee nam vroeg ik me af wat er zou gebeuren als ik dat moeten los zou laten en, wat nog interessanter is, waar dat moeten vandaan komt.
Waarom moet ik ontspannen en op de bank gaan liggen op mijn vrije dag? Waarom moet ik per se vandaag stofzuigen? Of de badkamer schoonmaken? Wat zou er gebeuren als ik die dag geen één woord geschreven heb? Waarom moeten we in Nederland massaal van onze vakantie of een dagje strand genieten? Waar komt dat moeten vandaan?
Nadat ik het laatste slokje van mijn thee genomen heb ging ik de wasmachine vol laden, met de stofzuiger door het huis rennen en de badkamer boenen. Tijdens het strijken kon ik aan mijn teksten denken en als ik op mijn hometrainer ging zitten kon ik tegelijkertijd een van de festival boeken lezen. (Omdat ik dacht dat ik nog niet genoeg te doen had ben ik in een jury van een literair festival in Polen gaan zitten.)
Als ik ging opschieten kon ik deze middag, wat later dan gepland dat wel, nog op de bank ploffen en daar lekker met de poesjes en een boek even rustig aan gaan doen. Heerlijk. Een vrije dag.
Deze tekst is geschreven voor het PNKV Biuletyn.
annamboland.com 