Elke dag bloggen – waarom het niet lukt

Elke dag bloggen wilde ik. Een maand lang. Want experimenteren met wat ik aan kan leek me een goed idee. En elke dag bloggen vond ik een goed begin. Een soort dagboek, dacht ik. Het moet lukken, dacht ik. Elke dag gebeurt toch wat, dacht ik. En oh, wat had ik het fout!

Mijn leven is saai. Goed saai, maar het is nog steeds saai. Ik werk, ik lees, ik drink heel veel thee, ik zit op de bank met mijn liefde, ik worstel met het schrijven en ik ga op tijd naar bed. Ik kan toch niet elke dag hierover schrijven?

Ja, ik erger me aan dingen, bijna dagelijks. En ja, ik verwonder me over dingen, dagelijks. Maar wie doet dat niet? En wil iemand daarover lezen?

Elke dag, al vanaf de vroege ochtend, dacht ik dat ik iets moet schrijven. Ik zal toch elke dag bloggen, ik moet iets verzinnen. En ik werd daar heel erg zenuwachtig van. Mijn hoofd leek te sluiten, maar brein leek op een stampot. Er kwam niets uit.

Sinds een paar dagen heb ik vakantie. En op de tweede dag had ik een openbaring: ik moet niet moeten, ik moet willen.

Ik moet niet vijf keer in de week sporten, ik wil. Ik doe het nu even niet, maar ik wil het wel en ik weet dat het gaat lukken.

Ik moet niet schrijven, ik wil schrijven. En dat zelfde wil ik met het elke dag bloggen hebben. Ik wil het willen en niet moeten.

En ik wil nog een keer proberen, maar nu even niet. Misschien over een paar dagen of misschien over een maand. Het komt wel, maar het is niet het beste moment voor.