Onze telefoons, het zijn kleine technische wonderen. We dragen de hele wereld in onze zakken. Kalender, adresboek, computer, e-reader, fotocamera, notebook, kranten, games en zelfs tv. Maar ook de meningen en verwachtingen van anderen. Bekenden en onbekenden.
Onze communicatie versnelt. Eerst was er faxmachine en daarna e-mail, nu hebben we allerlei messengers. Onze verwachtingen hebben ook versneld. Wachten op een reactie, ander de tijd geven om na te denken, dat kunnen we niet zo goed. Hij heeft ons bericht gekregen en gelezen, waarom antwoordt hij dan niet? We sturen dus nog een bericht: “Halo! Ben je daar?“. Ongeduldig.
Ik behoor niet tot de groep die in “vroeger was alles beter” gelooft, maar ik zou graag zien dat we het rustiger aan doen. Schrijven van brieven had zijn voordelen. Je kon rustig over het antwoord nadenken, over of dat wat je wilde schrijven relevant was, of het de moeite waard was om te delen. Niemand joeg je op, niemand had onmiddellijk antwoord nodig, niemand hoefde meteen weten wat je dacht.
We gooien onze meningen uit zonder erover na te denken. We willen meteen bij kunnen zijn, snel reageren. Ik geloof wel dat de kwaliteit van onze discussies zou toenemen als we onszelf een moment van reflectie gunnen.
Zou je hetzelfde zeggen als je tegenover de andere persoon stond? Moet de hele wereld jouw mening over dit onderwerp weten? Is het de moeite waard om deel te nemen aan deze discussie? Zit deze persoon op jouw advies te wachten? Wat zal er gebeuren als je een uur of misschien zelfs een dag met jouw antwoord wachtte? Is het beter om te wachten tot de emoties afgekoeld zijn?
Laten we rustig aan doen, nadenken, geen onmiddellijke reacties verwachten. Laten we ons niet verplicht voelen om snel te reageren. Laten we praten in plaats van onze mening uit te schreeuwen.
annamboland.com 