Ik ben het geklaag op Instagram soms zat. “Het algoritme mag me niet, alles is zo nep, het geeft mij een schuldgevoel en het zorgt voor dat mijn complexen naar boven komen. De hele wereld (in dit geval de hele Instawereld) is schuldig aan mijn slecht gevoel en het is de schuld van deze wereld dat mijn leven klote is.” En ik vraag me af, wat is er met de verantwoordelijkheid voor eigen leven en eigen realiteit gebeurd?
Instagram zorgt bij mij niet voor het deprimerend gevoel, het is de bron van inspiratie en het geeft mij de energie om meer te doen, om bezig te zijn waar ik mee bezig ben. Het geeft mij een positief gevoel van mogelijkheden. Ik volg ook mensen die mijn dit gevoel bezorgen. En als een account niet meer goed voor mij is, zonder enige moeite druk ik op “unfollow”. Sociale media zijn er voor ons en we kunnen deze zelf creëren. Zelfs het algoritme wordt door ons gedrag gestuurd. Het is niet de kwade computer die ons leven verpest, dat zijn we zelf.
Ik begon ook na te denken over hoe het in mijn leven gaat, buiten Instagram, met het creëren van eigen realiteit. En ik moet toegeven dat het niet zo goed eruitziet. Ik vergelijk me vaker met anderen en denk snel dat ik iets niet kan. Ik heb daaraan tijdens mijn therapie gewerkt, maar het is nog niet klaar. Ik ben nog ver van mijn ideaal.
Ik begrijp mezelf en mijn behoeftes steeds beter. Ik weet wat ik wil doen, hoewel ik nog niet helemaal weet hoe ik het zal bereiken. Steeds minder vaak zoek in naar “de weg” of “de manier” en vertrouw op mezelf, ik weet dat er voor mij maar een goede manier is. De mijne.
Ik leg de schuld voor mijn falen niet bij de wereld. Ik zoek naar de oplossingen in mezelf. Ik identificeer de blokkades en onzekerheden, ik controleer uit welke overtuigingen deze stammen en werk aan verandering. Meeste onzekerheden zijn iets wat ik mezelf vertel. Een verhaal dat in mijn hoofd draait. En als dat mijn eigen gedachten zijn dat kan ik deze veranderen. Niet waar?
annamboland.com 