Afgelopen vrijdag heb ik mijn laatste nieuwsbrief van de NRC-boeken gelezen. Nadat ik de introductie van Jonas Kooyman (zie hieronder) gelezen heb, heb ik me meteen uitgeschreven. Ik kan niet achter een boekenpublicatie staan die de mensen in goede en slechte lezers verdeeld op basis van hun keuzes.
In deze nieuwsbrief is het veruit de populairste rubriek: onze wekelijkse top-10 van bestverkochte boeken, gebaseerd op de cijfers van twaalf literaire boekwinkels. Dat begrijp ik: het biedt overzicht in het overweldigende aanbod én is handig als je bijvoorbeeld haastig op zoek bent naar een mooi cadeau. ‘Onze’ top-10 bestaat bijna altijd wel voor een groot deel uit Nederlandse literaire fictie.
Met de CPNB-lijst van honderd bestverkochte boeken van 2020 – waarbij ook de online verkoop meetelt – is iets opmerkelijks aan de hand, lees ik in deze boeiende analyse van Jan Daalder en Toef Jaeger. De eerste Nederlandse literaire roman vind je namelijk pas op nummer elf.
Dat kan beter, lijkt mij. Want boeken lezen, schrijft Michel Krielaars in zijn mooie column, is een uiting van liefde voor het leven. CPNB: bij deze jullie nieuwe campagneslogan.
Een goed weekend,
Jonas Kooyman
Wat ik hier zo erg aan vind is dat volgens meneer Kooyman alleen de literaire fictie de leesmoeite waard is en dat alleen dat de uiting van de liefde voor het leven is.
En wat met al die andere lezers? En de schrijvers? Houden ze niet van het leven? Of misschien zijn de werken die niet tot de literaire fictie behoren gewoon minder waard?
Hoe kun je als een boekenredacteur de schrijvers en de lezers zo afschrijven?
En dat in de tijd waarin het zo veel over ontlezing gesproken wordt. Het lijkt me geen goed idee om mensen te beschamen omdat ze geen literair roman lezen. Ik zie echt niet hoe het lezen van een non-fictie, een thriller, een historisch roman of een graphic novel iets om je voor te schamen zou moeten zijn.
Ik heb altijd moeite gehad met de Nederlandse boeksnobisme. En ik kan gewoon niet begrijpen waarom lezen van iets wat niet tot de literaire fictie behoort minder waard is.
Ik zeg, lezen is lezen. En lezen moet plezierig zijn. En als we over de liefde voor het leven hebben dan lijkt het me dat plezier hebben in het leven een van de belangrijkste uitingen daarvan is.
annamboland.com 