Vorig jaar was het 15 jaar gelden dat ik naar Nederland verhuisde. Ik lande in Amsterdam in de ochtend van 16 juni 2005, op mijn 27ste verjaardag. Met een dikke hoofdpijn van te weinig slaap liep ik door de luchthaven en vroeg me af wat de toekomst zal brengen. Ik verhuisde naar een land waar ik weinig van wist, waar ik de taal van niet kende en waar ik niet mocht werken. In Polen heb ik een goede baan en een berg vrienden achtergelaten, maar ik twijfelde niet of dat een goede stap was. Ik deed het voor de man die achter de douane deur op mij stond te wachten. De man die ik acht maanden daarvoor ontmoet heb en die mijn gevraagd heeft om met hem naar zijn vaderland te gaan. En zo gebeurde het dat we op die vroege ochtend op Schiphol stonden te knuffelen en lachen om mij veel te grote bagage.
Ik heb nooit gedacht dat ik in Nederland zou wonen. Ik dacht aan Engeland, Frankrijk, Italië, zelfs Canada, maar Nederland kwam nooit in me op. Ik weet niet anders dan dat ik ergens anders dan Polen wilde gaan wonen. Niet omdat mijn leven daar niet goed was, maar omdat ik nieuwsgierig was en ik wilde weten of ik ergens anders meer thuis kon zijn. Ik wilde zien hoe anderen leefden, andere culturen verkennen, begrijpen en me eigen maken.
Mijn vader zei altijd tegen mij dat ik in een verkeerd land geboren ben, dat ik niet bij de Poolse mentaliteit paste. En hij had gelijk. Ik voelde me nooit helemaal thuis in Polen. In mijn geboorte land ervoer ik wat duizenden emigranten in hun land van aankomst ervaren. Ik moest me steeds aanpassen, ik kon niet mezelf zijn. Ik voelde een soort gemis, maar ik wist niet waar ik naar verlangde.
Nu kwam ik naar een land dat ik niet kende en ik wist niet of dit een goede plek voor me was. Zal ik me hier thuis voelen? Zou ik hier mezelf kunnen zijn? Kan ik deze cultuur omarmen en me eigen maken?
annamboland.com 