Czytanie pisarzy, których styl podziwiam może mieć na mnie różny wpływ. Czasem chcę natychmiast pójść do swojego pokoju i pisać, pisać, pisać, a czasem jestem przekonana, że nigdy nie będę w stanie tak dobrze pisać i lepiej sobie odpuścić.
Na szczęście ostatnio popychają mnie w kierunku biurka i sprawiają, że chcę pisać. Jak na przykład, Janusz Głowacki . Uwielbiam jego styl, spostrzegawczość, prześmiewczość i jednoczesne poważne podejście do tematu. Dla mnie Głowacki był mistrzem słowa.
Ale pamiętam też moment kiedy czytałam „Rodzinę O.” Ewy Madeyskiej i przepełnienie uczuciem, że nigdy nie będę w stanie tak dobrze pisać, więc lepiej będzie jak natychmiast przestanę.
Co ciekawe, Ewa już od kilku lat, odkąd wyszłam z sali, w której uczyła nas pisania prozy, zawsze popycha mnie w stronę pisania. Daje mi wsparcie, czasem nawet o tym nie wiedząc. Ewa Madeyska to nie tylko świetna pisarka, ale też doskonała nauczycielka i mentorka. Cieszę się, że spotkałam ją na swojej drodze.
A jak to wygląda u Was?
Ja mam podobnie z konferencjami. Wyjazdy (a teraz w pandemii zoomy) i wysłuchiwanie wystąpień innych albo powodują, że mam ochotę rzucić się w wir pracy, albo rzucić wszystko i zmienić pracę, bo nigdy nie będę robić takich fajnych rzeczy jak inni. To drugie podejście jest jakby częściej, ale ja jestem mistrzynią “impostor syndrome”…
LikeLiked by 1 person
Widzę, że osiągnęłyśmy mistrzostwo w tej samej dyscyplinie. ;-)
LikeLike