Het plan was om dit jaar een notitieboekje na een notitieboekje vullen. Ik zou alles opschrijven, de pagina’s dik maken met inkt. Het is augustus en mijn dagboek is nog niet eens halfvol. Andere notitieboekjes hebben ook meer lege pagina’s dan die waarop geschreven is. Waarom vind ik het zo moeilijk om alles op te schrijven?
Is het omdat ik bang ben voor wat er in mijn hoofd zit? Vertrouw ik mijn ideeën niet? Of denk ik dat ze klein zijn en niet waard om opgeschreven te worden? Soms denk ik dat ik iets zo’n geweldig idee is dat ik het niet kan vergeten, en dan is het voor altijd verloren. We hebben het allemaal weleens meegemaakt. Ik word dan zo boos op mezelf. Had ik maar de moeite genomen om die verdomde pen op te pakken.
Ik wil echt die persoon zijn die alles opschrijft, die planken vol met notitieboekjes heeft. Notitieboekjes vol ideeën, aantekeningen, gesprekken die ze hoorde, beschrijvingen van mensen en plaatsen. Ik wil die persoon zijn die een notitieboekje kan openen en erin kan bladeren op zoek naar een idee.
Soms ben ik bang dat ik die persoon nooit word. Dat ik geen notitieboekje kan bijhouden. Dat ik nooit het leven dat ik wil hebben zal hebben, dat ik nooit zal zijn wie ik wil zijn.
Ik moet er beter in worden. Ik moet mezelf ertoe dwingen alles op te schrijven, hoe onbelangrijk het op dit moment ook lijkt. Er zijn geen verspilde woorden, er is geen verspild schrijven. Alles kan ooit belangrijk zijn. Alles kan me naar iets dat ik nog niet heb ontdekt leiden.
Dus ik beloof mezelf opnieuw om hier beter in te worden. Om alles op te schrijven. Om mijn gedachten en de wereld om me heen vast te leggen.
Ben jij een notitieboekjeshouder?
annamboland.com 