Nuda, panie!

Podczytuję sobie ostatnio znowu bloga Kasi Nowackiej, Dom z kamienia, która codziennie publikuje tam post. Taki zwyczajny, o codzienności, choć jej codzienność nie jest zupełnie zwyczajna. Kasia mieszka w Toskanii, na granicy z Emilią-Romanią, tam gdzie ostatnio było trzęsienie ziemi. Ale to nie trzęsienie ziemi czyni jej życie niezwyczajnym, tylko jej wyprawy po okolicy, o których pisze już przecież od lat. I tak sobie myślę, że codzienność jest przecież tak różna, bo moja jest całkiem zwyczajna, żeby nie powiedzieć nudna. Nie ma w niej wypraw, ani wielkich przeżyć. Są książki, dużo książek i dużo czasu w domu, bo nie dość, że jestem domatorką, to jeszcze mieszkamy teraz tak pięknie, że potrzeba opuszczania domu i ogrodu jest jeszcze mniejsza. O czym więc tu pisać?

Jak mieszkaliśmy w mieście, ciągle chciałam uciekać. Na spacery, na wakacje, gdzieś gdzie było mniej ludzi, mniej hałasu, mniej sąsiadów za ścianą. Teraz najchętniej nie wychodziłabym z domu, bo ludzie i hałas są tylko poza nim. Tak jak długo myślałam, że jestem zwierzęciem towarzyskim, tak okazuje się, że dużo mi lepiej w samotności lub z ograniczoną liczbą osób. Kocham ciszę, taką, od której wielu ludziom dzwoni w uszach. U mnie muzyka gra tylko wtedy jak chcę jej posłuchać, nigdy jako coś w tle, dla szumu a tle.

Tak więc nuda, spokój i cisza. Tak wygląda dla mnie życie w najlepszej wersji. Dlatego wyprowadziliśmy się na wieś, na drugi koniec kraju, do miejscowości, w której nie ma nawet sklepu. I dobrze mi z tym. Siadam sobie w ogrodzie i patrzę na pola za płotkiem, na pasące się krowy, na drzewa wzdłuż brzegu rzeki, która przecina naszą wieś, na życie, które tam się dzieje. Bo nawet w nudnym życiu dzieje się coś. Nawet jak wydaje nam się, że nie dzieje się nic.