A co jeśli to nie ja?

Wczoraj miałam bardzo dobry dzień. Napisałam recenzję, a raczej jej pierwszą wersję, dla wydawnictwa i list na Substacku, a resztę dnia spędziłam czytając i pracując w ogrodzie. Wieczorem czułam spokój, zadowolenie, satysfakcję. Są takie rzeczy, które dają mi energetycznego kopa, a równocześnie dzięki nim czuję wewnętrzny spokój. Myślę i kombinuję jak mieć ich więcej w swoich dniach, a mniej tego, co ze mnie energię wyciąga i wywołuje ucisk w klatce piersiowej.

I może tutaj jest pies pogrzebany. Zamiast myśleć, powinnam działać. Podobno człowiek jest w równowadze kiedy w jego życiu jest mniej więcej po równo myślenia, działania i emocji. U mnie jest najwięcej myślenia, a ono niestety często doprowadza do braku działania, bo łatwo jest sobie wyobrazić porażkę, a trochę trudniej sukces. Przynajmniej w moim przypadku. I pomyśleć, że kiedyś składałam się głównie z działania. Albo może to była właśnie ta równowaga? Tak czy siak, chciałabym bardzo znowu przechylić tę szalę w stronę działania. Przecież nikomu krzywdy nie robię próbując różnych rzeczy, czy też robiąc to, co mnie pociąga.

Myślę sobie teraz, pisząc to wszystko, że może zmieniłam się, bo życie stało się (samo się nie stało, to była moja decyzja) bardziej publiczne, bo dzieje się w mediach społecznościowych. Przecież dzielimy się prawie wszystkim, pokazujemy swoje hobby, zajęcia, pracę, czasem nawet rodzinę. Wszystko wystawiamy na widok publiczny, pod ocenę, choć chcielibyśmy, żeby były tylko oklaski. A przecież kiedyś (kiedy jeszcze wszystko było lepsze) jak czegoś próbowałam, to wiedziałam o tym tylko ja. I mogłam sobie działać w spokoju albo porzucać nieudaną próbę, bez tłumaczenia się przed światem dlaczego i jak to tak.

I może teraz, kiedy (tak, znowu) wyrzuciłam Instagrama z telefonu, daję sobie szansę na zmianę własnych zachowań. Może to właśnie mi w tym wszystkim przeszkadzało, że zwykła codzienność stała się publiczna, że ją wystawiam na krytyczne spojrzenia, na uwagi, na które tak naprawdę nie czekam. Może łatwiej mi jest próbować w zaciszu własnego domu i opowiadać po fakcie jak mi poszło lub nie, zamiast zabierać tysiąc osób ze sobą, żeby mi patrzyły na ręce. Może to nie ja się zmieniłam, tylko sytuacja, w której sama siebie postawiłam jest inna. Może mam to nadal w sobie, tylko potrzebuję innych okoliczności? Może sama sobie utrudniłam życie? Nie że winiłam za to kogoś innego, ale świadomość, że może jednak mam to nadal w sobie jest bardzo przyjemna.

Teraz tylko przetestować tę teorię. Zapewne nie będzie to łatwe, ale ja nawet nie wiem czy wiem jak działać jak jest łatwo, powinnam więc bez problemu odnaleźć się w tej sytuacji.